Πρόταση για νέο κτήριο της Σχολής Καλών Τεχνών στη Φλώρινα- Συμμετοχή σε αρχιτεκτονικό διαγωνισμό
Πρόγραμμα: Δημόσιας χρήσης (Εκπαίδευση)
Τοποθεσία: Φλώρινα, Ελλάδα
Χρονολογία: 2019
Επιφάνεια: 5200 m^2
Κατάσταση: Συμμετοχή σε διαγωνισμό
Ομάδα Έργου: Γιάννης Μάντζαρη, Θεοδωρής Πανόπουλος, Αντώνης Παπαγγελόπουλος, Μαριάνθη Παπαγγελοπούλου και Μαρίλια Παναρέτου (σπουδάστρια Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ)
Σύμβουλος πολιτικός μηχανικός: Ν. Ροντογιάννης
Σύμβουλος μηχανολόγος μηχανικός: Μ. Κυνηγαλάκης (NIRON κατασκευαστική)
Το κτίριο που προτείνεται επιδιώκει να λειτουργήσει ως μια νοητή επιφάνεια εγγραφής, εντός και εκτός της οποίας μπορούν να εκδιπλωθούν πολύμορφες διατυπώσεις αισθητικών και καλλιτεχνικών πρακτικών. Η κεντρική ιδέα της πρότασης, η οποία αφορά στη διαχείριση του κτηρίου ως μιας γλυπτική μάζα, πραγματώνεται μέσω κινήσεων που σταδιακά τη διαβρώνουν. Εκκινώντας από τη ΝΑ περιοχή του κτηρίου ένα τμήμα μάζας αφαιρείται προκειμένου να σχηματιστεί η κύρια είσοδος. Στο δεύτερο επίπεδο διανοίγονται δύο υπαίθριοι χώροι, παρακείμενοι στις ενότητες των εργαστηρίων ζωγραφικής και γλυπτικής, με σκοπό να λειτουργήσουν ως άτυπες εκτονώσεις για τους σπουδαστές, φιλοξενώντας σύντομα διαλείμματα από την εργασία τους. Διατμήσεις του στερεού εμφανίζονται στις απολήξεις των εσωτερικών κινήσεων, δηλώνοντας έτσι τις δευτερεύουσες εισόδους. Τέλος, η κατακρήμνιση του γεωμετρικού κέντρου του στερεού, οποία παράγει το κεντρικό αίθριο γύρω του οποίου διαρθρώνονται οι χώροι της σχολής. Ο διαπερατός εσωτερικός χώρος που προκύπτει από τη δημιουργία του αιθρίου, ιδρύει σχέσεις οπτικής επικοινωνίας περιμετρικά του.
Οι επιμέρους χρήσεις διατάσσονται ισότιμα γύρω από το κεντρικό αίθριο που διαμοιράζει τις κινήσεις. Στόχος αυτής της επιλογής είναι η συμμετοχή των συντελεστών της σχολής, ανεξάρτητα ιδιότητας, ρόλου και ιεραρχίας σε μια κοινή καθημερινότητα. Η αμεσότητα στην ανταλλαγή ιδεών και η οπτική πρόσληψη της διδασκαλίας και του παραγόμενου έργου μπορεί να συντελέσει στην ανάπτυξη της ατομικού δουλειάς των σπουδαστών και του συνολικού έργου της σχολής. Οι χώροι των εργαστηρίων συναρθρώνονται ως ενιαίες περιοχές, με τα ελάχιστα δυνατά φυσικά διαχωριστικά επιτρέποντας τη προσπέλαση και την επικοινωνία μεταξύ σπουδαστών διαφορετικής ακαδημαϊκής ηλικίας ή ακόμα και τη χρήση των εργαστηρίων ως ενιαίους χώρους αν αυτό καταστεί απαραίτητο. Σκόπιμη κρίνεται η ενθάρρυνση της συνεργασίας μεταξύ σπουδαστών διαφορετικών επιπέδων και γνωστικής κατεύθυνσης.
